Choroba addisona, znany również jako pierwotna niewydolność kory nadnerczy i hypocortisolism, jest długoterminowym эндокринное choroba, w której nadnercza nie produkują wystarczająco dużo hormonów i sterydów.[1] objawy zwykle powoli i mogą obejmować ból brzucha, osłabienie i utrata masy ciała. Ciemnienie skóry w niektórych miejscach mogą również wystąpić. W pewnych okolicznościach, надпочечниковый kriz może wystąpić niskie ciśnienie krwi, wymioty, ból w dole pleców i utrata przytomności. Adrenalina kriz może być wywołane stresem, np. po urazie, zabiegu chirurgicznego lub zakażenia.[1]
Choroba addisona występuje z powodu problemów z nadnercza to, że brakuje sterydów, hormonu kortyzolu i aldosteronu, być może, są produkowane,[1], najczęściej z powodu uszkodzenia układu odpornościowego w rozwiniętych krajach świata i gruźlicy w krajach rozwijających się.[4] inne przyczyny zawierają niektóre leki, sepsa i krwawienie w obu nadnerczy.[1][4] wtórna niewydolność kory nadnerczy, spowodowana za mało адренокортикотропного hormonu (ACTH) (przysadki) lub CDH (wytwarzany w podwzgórzu). Mimo to różnica, nadnerczy kryzysu może się zdarzyć w różnych kształtach niewydolność kory nadnerczy. Choroba addisona zwykle diagnozuje się za pomocą badania krwi, moczu i obrazowania medycznego.[1]
Leczenie obejmuje wymianę brakujących hormonów.[1] To obejmuje przyjmowanie kortykosteroidów, takich jak hydrokortyzon i fludrocortisone.[1][2] leki te zwykle są podejmowane przez usta.[1] w ciągu całego życia, stałej zastępczej terapii sterydów należy, z regularnych dalsze leczenie i obserwacja innych problemów zdrowotnych.[5] z wysoką zawartością soli dieta może być również przydatne dla niektórych osób. Jeśli objawy nasilą się, zalecane są zastrzyki z kortykosteroidów i ludzie muszą ponosić dawce z nimi. Często, duże ilości podawania dożylnego płynów z cukrem dekstroza są również obowiązkowe. Bez leczenia, надпочечниковый kriz mogą prowadzić do śmierci.[1]
Choroba addisona dotyka około 0,9 do 1,4 na 10 000 ludności w krajach rozwiniętych.[1][3] częściej występuje u kobiet w średnim wieku.[1] wtórna niewydolność kory nadnerczy, jest bardziej powszechne.[3] długoterminowe wyniki leczenia są zwykle dobre.[6] ona nazwana na cześć Thomasa Addisona, ukończył wydział lekarski uniwersytetu w Edynburgu, który po raz pierwszy opisał chorobę w 1855 roku.[7] przymiotnik "addisonian" jest używany do opisu cech stanu, a także osoby z chorobą Addisona.[8]