Choroba Addisona - Jaka jest jej historia?
Choroba Addisona - Kiedy została ona odkryta? Jaka jest historia tego odkrycia? Czy był to zbieg okoliczności czy też nie?
Choroba Addisona, znana również jako niedoczynność kory nadnerczy, została po raz pierwszy opisana przez brytyjskiego lekarza Thomasa Addisona w 1855 roku. Jest to rzadka choroba, która polega na niewystarczającej produkcji hormonów kortyzolu i aldosteronu przez nadnercza.
Najczęstszą przyczyną choroby Addisona jest autoimmunologiczne uszkodzenie nadnerczy, gdzie układ odpornościowy atakuje i niszczy komórki nadnerczy. Inne przyczyny to gruźlica, nowotwory, infekcje i nieprawidłowości wrodzone.
Objawy choroby Addisona mogą obejmować przewlekłe zmęczenie, utratę apetytu, utratę masy ciała, niskie ciśnienie krwi, ciemnienie skóry, nudności, wymioty i bóle brzucha. W przypadku niewłaściwego leczenia, choroba Addisona może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak niewydolność nerek i wstrząs nadnerczowy, który może być życiowo zagrożąjący.
Diagnoza choroby Addisona opiera się na badaniu poziomu hormonów nadnerczowych we krwi oraz testach stymulacyjnych. Leczenie polega na suplementacji hormonów kortyzolu i aldosteronu, które pacjent musi przyjmować przez całe życie. Regularne kontrole medyczne są niezbędne w celu monitorowania stanu pacjenta i dostosowania dawek hormonów.
Choroba addisona występuje z powodu problemów z nadnercza to, że brakuje sterydów, hormonu kortyzolu i aldosteronu, być może, są produkowane,[1], najczęściej z powodu uszkodzenia układu odpornościowego w rozwiniętych krajach świata i gruźlicy w krajach rozwijających się.[4] inne przyczyny zawierają niektóre leki, sepsa i krwawienie w obu nadnerczy.[1][4] wtórna niewydolność kory nadnerczy, spowodowana za mało адренокортикотропного hormonu (ACTH) (przysadki) lub CDH (wytwarzany w podwzgórzu). Mimo to różnica, nadnerczy kryzysu może się zdarzyć w różnych kształtach niewydolność kory nadnerczy. Choroba addisona zwykle diagnozuje się za pomocą badania krwi, moczu i obrazowania medycznego.[1]
Leczenie obejmuje wymianę brakujących hormonów.[1] To obejmuje przyjmowanie kortykosteroidów, takich jak hydrokortyzon i fludrocortisone.[1][2] leki te zwykle są podejmowane przez usta.[1] w ciągu całego życia, stałej zastępczej terapii sterydów należy, z regularnych dalsze leczenie i obserwacja innych problemów zdrowotnych.[5] z wysoką zawartością soli dieta może być również przydatne dla niektórych osób. Jeśli objawy nasilą się, zalecane są zastrzyki z kortykosteroidów i ludzie muszą ponosić dawce z nimi. Często, duże ilości podawania dożylnego płynów z cukrem dekstroza są również obowiązkowe. Bez leczenia, надпочечниковый kriz mogą prowadzić do śmierci.[1]
Choroba addisona dotyka około 0,9 do 1,4 na 10 000 ludności w krajach rozwiniętych.[1][3] częściej występuje u kobiet w średnim wieku.[1] wtórna niewydolność kory nadnerczy, jest bardziej powszechne.[3] długoterminowe wyniki leczenia są zwykle dobre.[6] ona nazwana na cześć Thomasa Addisona, ukończył wydział lekarski uniwersytetu w Edynburgu, który po raz pierwszy opisał chorobę w 1855 roku.[7] przymiotnik "addisonian" jest używany do opisu cech stanu, a także osoby z chorobą Addisona.[8]
Dodany 12 wrz 2017 przez Tina 2050
Dodany 18 paź 2017 przez Susana 2000
Dodany 31 paź 2017 przez Dayana 2520
