Zespół Angelmana to rzadkie neurologiczne zaburzenie genetyczne, które zostało po raz pierwszy opisane w 1965 roku przez brytyjskiego lekarza Harry'ego Angelmana. Zespół ten charakteryzuje się opóźnieniem umysłowym, trudnościami w mowie, niezwykłym zachowaniem i częstymi napadami padaczkowymi.
Historia zespołu Angelmana rozpoczęła się od obserwacji Angelmana, który zauważył podobne objawy u kilku pacjentów. Przez lata badacze próbowali zrozumieć przyczyny i mechanizmy tego zaburzenia. Dopiero w 1987 roku odkryto, że zespół Angelmana jest spowodowany brakiem lub uszkodzeniem genu UBE3A na chromosomie 15 pochodzącym od matki.
Od tego czasu naukowcy prowadzą intensywne badania nad zespołem Angelmana, starając się znaleźć metody leczenia i poprawy jakości życia pacjentów. Pomimo że nie ma obecnie żadnego lekarstwa na to schorzenie, terapie objawowe, takie jak terapia mowy, fizjoterapia i farmakoterapia, mogą pomóc w łagodzeniu niektórych objawów.
Współczesne badania nad zespołem Angelmana koncentrują się na terapiach genowych i innych innowacyjnych podejściach, które mają na celu przywrócenie funkcji utraconego genu UBE3A. Dzięki postępom w genetyce i neurobiologii istnieje nadzieja na rozwój skuteczniejszych terapii w przyszłości.