Zaburzenie afektywne dwubiegunowe, znane również jako choroba afektywna dwubiegunowa, to poważne zaburzenie psychiczne, które charakteryzuje się występowaniem okresów manii (euforii, nadaktywności, impulsywności) oraz okresów depresji (smutku, beznadziejności, utraty energii).
Jest to choroba o długiej historii, która była opisywana już w starożytności. W starożytnym Rzymie, Aulus Celsus opisał objawy manii i depresji, które przypominały obraz zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. W XIX wieku, Jean-Pierre Falret i Jules Baillarger niezależnie od siebie opisali tę chorobę jako "maniakalno-depresyjną psychozę". Dopiero w XX wieku, Emil Kraepelin wprowadził termin "maniakalno-depresyjne zaburzenie" i podzielił je na dwa typy: typ I, charakteryzujący się występowaniem manii i depresji, oraz typ II, charakteryzujący się występowaniem hipomanii i depresji.
Dzięki postępom w dziedzinie psychiatrii i neurobiologii, obecnie istnieją skuteczne metody leczenia zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, które pozwalają osobom z tą chorobą prowadzić pełne i satysfakcjonujące życie.