Zespół Johanson-Blizzarda to rzadka genetyczna choroba dziedziczona autosomalnie recesywnie. Charakteryzuje się wrodzonymi wadami rozwojowymi, które dotyczą głównie układu pokarmowego, kości, skóry i układu nerwowego. Choroba została po raz pierwszy opisana przez szwedzkiego lekarza Bengta Johansona i amerykańskiego pediatrę Marthę Blizzard w 1971 roku.
Objawy zespołu Johanson-Blizzarda mogą obejmować niedorozwój przewodu pokarmowego, wrodzone wady serca, opóźnienie umysłowe, niedobór hormonów, nieprawidłowości w budowie twarzy, wrodzone wady kości, niedoczynność tarczycy, problemy z oddychaniem i zaburzenia wzrostu.
Diagnoza opiera się na badaniu klinicznym, analizie genetycznej oraz obrazowaniu medycznym. Leczenie zespołu Johanson-Blizzarda polega na łagodzeniu objawów i wspieraniu funkcjonowania poszczególnych układów. W niektórych przypadkach może być konieczne leczenie operacyjne.
W związku z rzadkością tej choroby, istotne jest zapewnienie odpowiedniego wsparcia medycznego, terapeutycznego i psychologicznego zarówno pacjentom, jak i ich rodzinom.