Pęcherzyca, znana również jako pemfigoid, to przewlekła choroba skóry charakteryzująca się występowaniem pęcherzy i pęcherzyków na skórze oraz błonach śluzowych. Jej historia sięga starożytności, gdzie pierwsze opisy tej choroby pochodzą z czasów greckich i rzymskich.
W ciągu wieków pęcherzyca była często mylona z innymi chorobami skóry, co utrudniało jej rozpoznanie i leczenie. Dopiero w XIX wieku niemiecki dermatolog Ferdinand von Hebra dokonał klasyfikacji pęcherzycy jako odrębnej jednostki chorobowej.
Współczesne badania nad pęcherzycą skupiają się na zrozumieniu jej przyczyn i mechanizmów rozwoju. Wiadomo, że jest to choroba autoimmunologiczna, w której układ odpornościowy atakuje własne komórki skóry. Czynniki genetyczne, środowiskowe i immunologiczne odgrywają istotną rolę w jej powstawaniu.
W leczeniu pęcherzycy stosuje się różne metody, takie jak kortykosteroidy, immunosupresanty i terapia światłem. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie mogą pomóc w kontrolowaniu objawów i poprawie jakości życia pacjentów.