Skóra pergaminowa ma długą i bogatą historię, sięgającą starożytności. Pergamin, z którego jest wykonana, był jednym z najważniejszych materiałów do pisania przed wynalezieniem papieru. Pochodził głównie z owczej lub cielęcej skóry, która była starannie przygotowywana i przetwarzana.
Pierwsze wzmianki o pergaminie pochodzą z Egiptu około 2400 roku p.n.e. W starożytnym Rzymie pergamin stał się popularnym nośnikiem pisma, zastępując gliniane tabliczki. Był wykorzystywany do sporządzania dokumentów, ksiąg, map i innych tekstów.
Proces produkcji pergaminu był skomplikowany i czasochłonny. Skóra była najpierw oczyszczana, a następnie mocowana na drewnianym ramieniu. Następnie usuwano z niej włosy i tkankę miękką, aż pozostawała tylko warstwa skóry właściwej. Ta warstwa była następnie suszona, wygładzana i polerowana, aby uzyskać gładką powierzchnię do pisania.
Pergamin był niezwykle trwały i odporny na warunki atmosferyczne, co przyczyniło się do jego popularności przez wieki. Dopiero wynalezienie papieru w średniowieczu spowodowało stopniowe wypieranie pergaminu jako głównego materiału do pisania.