Zespół Lennoxa-Gastauta (LGS) to rzadki, ciężki rodzaj padaczki, który występuje głównie u dzieci. Zespół ten został po raz pierwszy opisany w 1966 roku przez dwóch lekarzy: Henriego Gastauta i Williama Lennoxa.
Historia LGS rozpoczyna się od obserwacji pacjentów, u których występowały trudne do kontrolowania napady padaczkowe, oporne na leczenie. Lennox i Gastaut zauważyli, że u tych pacjentów występowały charakterystyczne cechy, takie jak różnorodność typów napadów, upośledzenie umysłowe oraz specyficzne zmiany w EEG.
W kolejnych latach badania nad LGS pozwoliły na lepsze zrozumienie tego zespołu. Okazało się, że jest to choroba o podłożu neurologicznym, związana z nieprawidłowym działaniem mózgu. LGS może mieć różne przyczyny, takie jak uszkodzenia mózgu, wrodzone wady genetyczne lub infekcje.
Obecnie LGS jest nadal trudnym do leczenia schorzeniem, które wpływa na jakość życia pacjentów i ich rodzin. Jednak dzięki postępom w medycynie, istnieją terapie, które mogą pomóc w kontrolowaniu napadów i poprawie funkcjonowania pacjentów z LGS.