Apraksja gałkoruchowa jest rzadkim zaburzeniem neurologicznym, które wpływa na zdolność kontrolowania ruchów gałek ocznych. Niestety, nie ma dokładnych danych dotyczących średniej długości życia osób z tym schorzeniem, ponieważ jest to zależne od wielu czynników, takich jak ogólny stan zdrowia, obecność innych chorób współistniejących i dostępność odpowiedniego leczenia.
W ostatnich latach dokonano pewnych postępów w zrozumieniu i leczeniu apraksji gałkoruchowej. Badania naukowe koncentrują się na identyfikacji genetycznych przyczyn tego zaburzenia oraz na opracowaniu nowych metod terapeutycznych. Wprowadzenie technologii neuroobrazowania, takich jak rezonans magnetyczny, umożliwia lepsze zrozumienie patofizjologii apraksji gałkoruchowej.
Terapia behawioralna, w tym trening ruchowy i rehabilitacja wzrokowa, jest obecnie najczęściej stosowanym podejściem terapeutycznym. W niektórych przypadkach, gdy apraksja gałkoruchowa jest spowodowana uszkodzeniem mózgu, leczenie farmakologiczne może być również stosowane w celu łagodzenia objawów.
Niemniej jednak, nadal istnieje wiele nieznanych czynników dotyczących apraksji gałkoruchowej i potrzeba dalszych badań w celu lepszego zrozumienia tej choroby oraz opracowania skuteczniejszych metod leczenia. Współpraca między naukowcami, lekarzami i pacjentami jest kluczowa dla osiągnięcia postępów w tej dziedzinie.