Zespół Simpsona-Golabi-Behmel (SGBS) to rzadkie, dziedziczne zaburzenie rozwojowe, które dotyka głównie mężczyzn. Diagnoza tego zespołu opiera się na obserwacji charakterystycznych cech fizycznych i objawów klinicznych u pacjenta.
Podstawowe kryteria diagnostyczne obejmują nadmierny wzrost ciała, nieprawidłowości w budowie twarzy (takie jak szeroko rozstawione oczy, szeroki nos, duże uszy), wady serca, wrodzone wady układu moczowo-płciowego oraz opóźnienie umysłowe.
Diagnozę potwierdza się na podstawie badania genetycznego, które wykazuje mutacje w genie GPC3. Badania obrazowe, takie jak rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografia komputerowa (CT), mogą być również pomocne w ocenie wad wewnętrznych i strukturalnych.
Ważne jest, aby skonsultować się z genetykiem klinicznym w celu postawienia dokładnej diagnozy i opracowania planu leczenia i opieki dla pacjenta z zespołem Simpsona-Golabi-Behmel.